Yfirlit yfir síðasta mánuð.

Það er sumar og ég er búinn að hafa það fínt. Í lok júní fór ég eins og ég hafði minnst á til Noregs á Sumarsnú. Það var ótrúlega uppbyggjandi ferð, og gaman að sjá hvað Changemaker-samtökin úti eru rosalega öflug. Stemningin var skemmtileg allan tímann, með heilmikilli dagskrá á hverjum degi. Allt var síðan toppað með herferð fyrir utan Norska stjórnarráðið sem fjallaði um “Hjernetyveri” – heilaþjófnað. Það var semsagt verið að mótmæla því hvernig straumur heilbrigðisstarfsfólks gengur í öfuga átt en þá sem hún ætti að gera. Við í ríku löndunum lokkum það hingað sem skilur lönd eins og Malaví eftir með um 1 lækni á hverja 50.000 manns. Við Lilja komum því þreytt en mjög ánægð heim úr ferðinni, þrátt fyrir nokkur klúður. Týnda kortið hennar, týndi ipodinn minn, Asnalegi strætóinn sem við misstum af, og ferðataskan mín sem ruggaði alltaf, og ég þurfti að teypa saman fyrir heimkomuna. En kommon, við vorum í útlöndum. Maður verður að fá að vera túristi. Eftir heimkomuna var ég fullur af eldmóði, nú byrjum við sko á þessu á fullu hér á Íslandi! Svo gerðist ekkert. Þá mundi ég að Andri og Lilja höfðu líka talað svona síðast þegar þau komu frá heim Snúi. Þá gerðist ekkert heldur. Við höfum ekki haft fund síðan við komum heim.

Síðan ég kom heim er lífið svo bara búið að vera afslappað. Á virkum dögum mæti ég í yndislegu vinnunna mína á Róló, sem er samt soldið erfitt að vakna fyrir. Svo er Sesar risinn uppfrá dauðum, búið að kaupa staðinn, hækka verðin, þrífa allt hátt og lágt. Pizzurnar eru líka orðnar almennilegar aftur. Þar hef ég verið eina og eina kvöldvakt, og lét svo plata mig til að vinna heila helgi um daginn. Annars hefur lífið utan vinnu verið rólegt, stuttir veiðitúrar, og lengri ferðir út á land. Og svo auðvitað bara letihangs heima. Fór á Akranes og náði góðum árangri í sandkastalakeppni þar, skrapp í bústað við Laugarvatn með nokkrum kunningjum. Rólegheit. Svo er ég núna að lesa fyrstu bókina sem ég hef lesið í alltof langa stund, Harry Potter and the Deathly Hallows. Svo bara sumarið að verða búið áður en maður veit af, og skólinn að byrja eftir alltof fáar vikur. Nú þarf ég virkilega að fara ákveða hvort ég ætla að klára stúdentinn á 3 árum, s.s. næsta vor, eða fjórum.

Ég er að fara til Noregs - Furðuleg verðlagning flugmiða

Nú er það klappað og klárt að ég er að fara á Sumar-snú Changemaker samtakana í næstu viku. Það er einskonar landsmót samtakanna, sem er haldið þrisvar á ári, og munum við Lilja vera fulltrúar hins íslenska arms samtakanna nú á sumarmótinu. Mér finnst það alveg magnað, mig er byrjað að hlakka ansi mikið til. Ég mun örugglega tala eitthvað meira um þessa ferð við tækifæri...

Það er ansi mikil skipulagning á bakvið svona ferð, og þó að við séum að fara inn í alveg tilbúna dagskrá þar sem okkur er reddað gistingu mat og bara öllu, þá er samt alveg nóg sem við þurfum að útrétta. Gistingu nóttina fyrir og eftir, hvernig komum við okkur hingað og þangað og út og suður og svo framvegis. Ég var t.d. orðinn ansi pirraður þegar við vorum að kaupa flugmiðana út. Eftir nokkuð puð þá vorum við búin að finna flug sem hentaði okkur ágætlega, og kostaði 29.000 kr. fram og til baka. Við ákveðum að taka það, og byrjum að dunda okkur við að fylla út allar persónuupplýsingarnar, og velja okkur sæti og svona. Við vorum s.s. á sitthvorum staðnum og svo í sambandi í gegnum MSN – samskiptaforritið. Allt gekk vel hjá Lilju, og hún var tilbúin að ýta á staðfesta takkann. Ég var einhverjum 2 mínútum á eftir henni að þessu, en allt í einu fer allt í rugl, og það stendur að upp hafi komið villa og ég þurfi að byrja aftur. Frekar fúll fer ég aftur á byrjunarreit, og viti menn: nú kostar flugið 59.000 kr! Það hafði semsagt tvöfaldast (ekki hækkað um helming) í verði á örfáum mínútum! Sem betur fer var Lilja ekki búin að staðfesta sitt flug þannig að við gátum farið alveg til baka og fundið annað flug, sem reyndar hentaði okkur ekki eins vel, á 26.000 kr. Nú nokkrum dögum seinna, fór ég inná vef Icelandair og athugaði með flugið sem við höfðum upphaflega ætlað að taka. Nú kostar miðinn 32.000 kr. Ég er hálfhneykslaður yfir þessu, hvernig verðleggja menn eiginlega flugin hjá Icelandair? Eru þetta bara geðþóttaákvarðanir, “hey tvöföldum verðið allt í einu núna, og lækkum svo um helming aftur á morgun, hehe!”?

Endalok tímabils?

Á föstudagskvöldið vann ég síðustu vaktina mína á Little Caesars. Held ég. En ég hef nú haldið það ansi oft áður. Ég er nokkuð viss um að núna sé verið að loka staðnum fyrir fullt og allt, ári eftir að öllu starfsfólkinu var sagt upp. Ég hef átt mjög góða tíma á þessum vinnustað, en samt var ég búinn að bíða eftir þessu augnabliki í allan vetur. Skil í rauninni ekki af hverju ég var ekki löngu búinn að segja upp, Sesar var hættur að virka sem pizzastaður. Það var öllum skítsama um hann, starfsfólki og stjórnendum, og í raun hin mesta ráðgáta af hverju það er ekki löngu búið að leggja hann niður. En þrátt fyrir að staðurinn væri aldrei þrifinn og við ættum yfirleitt bara helminginn af álegginu sem átti að vera til, var alltaf góður andi á staðnum. Sennilega var það þess vegna sem ég lagði aldrei í það að segja upp, þó mig hefði lengi hlakkað til að staðnum yrði lokað. Loksins þegar stundin sem maður rann upp þá vildi maður samt ekki trúa því að þetta væri búið. Loksins hefur öndunarvél hins langveika Sesars verið kippt úr sambandi, ... eða það ætla ég allavega rétt að vona.

Þetta var dramatísk stund, og mér leið hálfpartinn eins og ég væri staddur í lokaþættinum af Friends. Á vaktinni með mér voru einu 3 starfsmennirnir sem ennþá unnu á staðnum, Jói, Halldór og Pétur. Eftir að hafa afgreitt báða viðskiptavinina, og vísað konunni frá sem að hélt að við værum ennþá með Thincrust pizzur, læstum við hurðinni kl ca. hálf átta. Allt í kringum okkur var í óreiðu og staðurinn hafði ekki verið þrifinn almennilega í marga mánuði, en við settumst bara niður og spjölluðum í smá stund. Síðan rifum við eitt skilti af vegnum hver og stálum, slökktum ljósin, læstum hurðinni og keyrðum í burtu. Það var skrýtin stund að skutla þeim öllum heim, ekki vitandi hvenær eða hvort maður myndi sjá þá aftur. En hey, þetta er nú einu sinni Ísland, og svo gæti verið að við förum í LC útilegu núna í sumar. En svo veit maður aldrei, kannski opnar staðurinn bara aftur á mánudaginn á einhvern undraverðan hátt. Annað eins hefur nú gerst þar á bæ...

Vinna og ýmis menningaratburðir

Síðastliðna viku hef ég verið á Róló að taka til, gera fínt, að hreinsa kattaskítinn úr sandkassanum og svo dreifa auglýsingum. Það er góð stemning í hópnum þar, allir þeir sömu og voru síðasta sumar, og svo nokkrir nýir. Á föstudaginn opnaði svo, og það kom eitt barn. Það var góð tilfinning að ýta rólunum þarna aftur.

Síðan síðast hef ég sótt ýmsa menningarviðburði. Á sunnudagskvöldið fyrir viku fór ég á tónleikana með Uriah Heep og Deep Purple. Það var blendin tilfinning sem fylgdi því að standa þarna í ásamt nokkur þúsund manns í nokkra tíma í tilheyrandi þungu lofti. Þarna voru hljómsveitir sem voru upp á sitt besta fyrir 30 - 40 árum, og höfðu bara nokkra meðlimi eftir síðan þeir höfðu verið frægastir. Þetta var það samt alveg þess virði þegar böndin tóku sín frægustu lög. Ég get allavega sagst hafa séð þessi bönd á sviði!

Nú eru bjartir dagar í Hafnarfirði og ég er búinn að sjá ýmislegt sniðugt þar. Kíkti um helgina á þjóðahátíð í Íþróttahúsinu við Strandgötu. Það var gaman að sjá, og greinilegt var að mikið líf var á svæðinu. Svo lá leið mín á gamla bókasafnið á tónleika hjá MR sveitinni <3 Svanhvít. Þeir voru ekki alveg jafn fjölmennir og hjá Deep Purple, en engu að síður frábær skemmtun. Síðan endaði ég laugardagskvöldið á Limbó, sýningu Leikfélags Hafnarfjarðar. Hún var mjög vel gerð og skemmtileg og vel 1500 krónanna virði.

Moka

Í gær mætti ég í fyrsta skipti í sumarvinnuna mína. Ég verð á Róló í sumar, en þar sem ekki er búið að opna þar, vorum við að moka skólagarða. Allan daginn. Við gerðum ekkert annað en að moka stíga, allan vinnutímann. Þegar við hættum var ég dauðþreyttur. Þá fór ég á Little Caesars og tók kvöldvakt þar. Í morgun héldum við svo áfram að moka. Og aftur kl. 9 í fyrramálið. Ég get samt ekkert kvartað ég vissi alveg að hverju ég gengi þegar ég samþykkti að koma að moka. Þetta eru líka búnir að vera hrikalega arðbærir dagar!

Kynleg kynjaskipting.

Margir benda á að munur flokkana sé ekki svo mikill, og samstarf ætti að vera auðvelt. Það er örugglega alveg rétt, en á móti bendi ég á það að munurinn á öllum hinum flokkunum er heldur ekkert mikill. Hið íslenska pólitíska litróf er ekki það breitt og ég held að allir flokkarnir ættu að geta unnið vel saman. Ég hef talsverðar áhyggjur af stöðu Samfylkingarinnar í þessu nýja hjónabandi. Við sjáum alveg hvað hefur gerst með tvo síðustu samstarfsflokka Sjálfstæðismanna, Alþýðuflokkinn og Framsókn. Þeir gengu fram af sér dauðum í þessu samstarfi. Það er þó vonandi að Samfylkingin fái að koma sýnum málum á framfæri og verði sterk innan ríkisstjórnarinnar. Ég hefði kosið hana í kosningunum síðast hefði ég mátt það, en ég er ekki viss um að ég geri það næst. Sérstaklega ef að það kemur á daginn að flokkurinn sé bara kominn í stað Framsóknar og beygi sig og bukti fyrir íhaldinu. Það sama gildir örugglega um þó nokkra aðra kjósendur hennar.

Í raun sýnir hin nýja Ráðherraskipting flokkana mun flokkana mjög vel. Samfylkingin velur hæft fólk ásamt því að passa upp á kynjaskiptingu, en Sjálfstæðisflokkurinn virðist velja án nokkurs tillits til kyns. Og niðurstaðan er S = 3-3, D = 5-1. Margir halda því fram að kynjakvótar séu ekki góð leið, og með því móti sé hæfu fólki ýtt frá í staðin fyrir aðila af réttu kyni. Vissulega gætu slíkar aðstæður komið upp, en núna er staðan alls ekki slík. Sumir hafa bent á að varaformaður samfylkingarinnar fái ekki ráðherraembætti, en staðreyndin er sú að þær þrjár konur sem gera það eru vel að þeim komnar. Raunar er það óskiljanlegt að ekki séu fleiri konur í ráðherraliði sjálfstæðismanna. Arnbjörg Sveinsdóttir hefur setið 12 ár á þingi fyrir flokkinn og hefði vel komið til greina í ráðherraembætti. Guðlaugur Þór sem verður heilbrigðisráðherra, hefur setið á þingi síðan 2003. Þó að ekkert sé að því að hleypa ungu fólki að, er erfitt að sjá hvað Geir sá í Guðlaugi framyfir Arnbjörgu. En ég viðurkenni það nú að ég er alls enginn sérfræðingur í innanflokksmálum Sjálfstæðisflokksins...

Þrjár konur og þrír karlar ráðherrar fyrir Samfylkingu

Konur geta ekki bakkað!

Í kvöld fór ég á námskeið fyrir unga ökumenn í Forvarnarhúsinu sem Sjóvá og Umferðarstofa stóðu fyrir. Þar kom margt fræðandi fram, við fengum meðal annars að prófa veltibílinn fræga og upplifa hvernig væri að lenda í árekstri á lítilli ferð. Ég vil þakka þeim Einari og Sigga fyrir góða kvöldstund. Hins vegar var það sem vakti helst athygli mína, og nokkurra annarra á námskeiðinu, hversu mikil áhersla var lögð á að sýna muninn á því hvernig karlar og konur hegðuðu sér í umferðinni. Niðurstaðan var einhverveginn þannig að konur bakka oftar á, en karlar lenda í fleiri óhöppum úti í umferðinni. Þetta eyddum við svo löngum tíma í að tala um, og námskeiðshaldararnir komu með ýmsar skýringar á þessu. Það var t.d.minnst á það að gen karla væru „árásargjarnari“ en kvenna og að munur væri á sjón karla og kvenna. Konur eru með fleiri keilur en karlmenn fleiri stafi. Eða var það öfugt. En þeirra helsta skýring var sú að munur væri á hegðun kynjanna í notkun bílsins. Strákar notuðu bílinn mun meira, og þá sem leiktæki. Þeir væru miklu meira úti að rúnta á kvöldin, og lentu þar af leiðandi í fleiri slysum. Stelpur hinsvegar notuðu bílinn að mestu leyti sem farartæki, til að komast að heiman í skólann, og „úr vinnunni í hárgreiðslu“. (Fyrirlesari sagði þetta reyndar í einhverskonar hálfkæringi). Og það versta var að tölfræðin sem þeir notuðu til að styðja mál sitt virtist vera frekar veik. Þetta voru tölur fyrir árið 2006, og þær sýndu m.a. að nákvæmlega jafnt hlutfall árekstra ungra karla og kvenna það árið voruóhöpp við bakk. („en fyrir nokkrum árum var hlutfall ungra kvenna meira! “ Sagði umsjónarmaðurinn.) Það sama gilti um aftanákeyrslur. Að vísu var hlutfall ungra karla í umferðinni sem lenda í óhöppum enn mikið hærra, en hlutur kvenna virtist vera að aukast þarna.

Ég held að þetta sé vitlaus áhersla hjá þeim félögum, að einbeita sér svona að því að sína mun kynjanna í hinu og þessu, sem virtist vera mjög lítill hvort eð er. Staðreyndin er að svona hlutir eru að mjög miklu leyti einstaklingsbundnir, en ekki kynbundnir. Til að styrkja mál mitt nefni ég afar vandræðalegt atvik úr liðinni viku. Þá álpaðist ég til að skutla litla bróðir mínum um 50 metra niður götuna heima hjá mér, niður að video-leigu sem er alræmd fyrir léleg bílastæði. Ég fór samt þar inn og hugsaði með mér að ég ætti nú auðveldlega að komast út af stæðinu aftur. En þegar við komum út aftur hafði bíll lagt fyrir aftan mig hinum megin á stæðinu, og bakkaðstæður voru orðnar talsvert erfiðari. Ég þóttist þó ætla að fara þarna út en eftir nokkrar misheppnaðar tilraunir, þar sem ekki mátti miklu muna að ég eyðilegði eitthvað, kom stelpa nokkrum árum eldri en ég, og sagðist ekki geta horft á svona tilburði lengur. Svo bakkaði hún út fyrir mig án nokkurra vandræða.

Þessi áhersla námskeiðsins og sem einnig virðist oft ríkja í umræðum um annað en ökuhæfni, finnst mér lýsa gamaldags sjónarmiðum sem eiga ekki við í samfélaginu í dag. Þessi munur kynjanna er oft að miklu leyti byggður á einskonar fordómum, en ekki hörðum rökum. Því finnst mér ekki rétt að fólki sé alltaf skipt upp í hópa eftir því hvernig kynfæri það hefur, konur gera alltaf svona, karlar alltaf hinsegin. Eina leiðin til að hafa fullt jafnrétti kynjanna er að hætta að spyrja um kyn. Eða er það ekki?

Sumarfrí

Á þessum tveim vikum síðan ég skrifaði síðast hefur ýmislegt gerst. Maður er búinn í prófum, kosningarnar eru afstaðnar, og þjóðin byrjuð að jafna sig á söngvakeppninni. Eftir að hafa fengið þá ánægjulegu niðurstöðu að ég hafi náð öllum prófunum, hef ég verið að njóta þess að vera í fríi, áður en ég byrja að vinna á Róló í lok mánaðarins. Meðal þess sem ég hef gert er að sofa út, fara nokkru sinnum í sund og taka eina og eina kvöldvakt á Little Caesars. Það er megavika núna svo að enginn kemur. Reyndar kemur eiginlega aldrei neinn þangað. Annað markvert er gerst hefur er umtalsvert tölvuhangs, horft hefur verið á nokkrar vel valdar bíómyndir og annað áhugavert sjónvarpsefni. Ég hef bara verið að hafa það gott í hinni mestu leti. Í kvöld ætla ég jafnvel í bíó, og svo er fundur hjá breytöndunum framundan. Meira um það síðar.

Heilsusamlegur Mánudagur - Langdreginn Köngulóarkarl

Mánudagur. Ég byrjaði daginn á skál af hafragraut, og fór svo beint í alveg hreint frábært stærðfræðipróf, sem snerist um markgildi, könnun falla, afleiður og ýmis aðra skemmtilega hluti. Við skulum sjá til hvernig útkoman úr því verður, sjálfur er ég alls ekki viss. Til að hressa mig svo aðeins við fór ég beint í líkamsrækt og sund niðrí suðurbæjarlaug. Afar hressandi. Svo notaði ég mitt vikugamla ökupróf, til að fara í bíltúr, og kíkti á Andra félaga minn í leiðinni. Eftir miðdegi fór ég svo í hjólatúr með Pabba og Olgeiri litla bróður. Það var einnig mjög hressandi. Í matinn var svo sopinn lax, afar bragðgóður. Sló þó ekki við nýveidda silungnum hans Olgeirs sem við átum í gær.

----------

Um kvöldið brá ég mér inn í kvikmyndahús Smáralindar og sá hina nýútkomnu mynd um Köngulóarkarlinn. Ég var aldrei sérstaklega hrifinn af þessum myndum, og þessi var engin undantekning. Manni fannst eins og öll vandamál þessarar myndar hefðu getað verið leyst ef persónurnar hefðu sest niður í 5 mínútur og spjallað saman án þess að vera bara með klisjukennt væl. Í staðin tóku þær yfirleitt upp á því að reyna að drepa hvor aðra með allskyns bellibrögðum, en sættust svo í endan, þegar búið var að leggja hálfa Nýju Jórvík í rúst. Því fannst mér myndin oft langdregin á köflum, sama hvort var í flottu bardögunum, sem maður skildi aldrei alveg af hverju var verið að há, eða í innhaldslitlum samræðunum. Boðskapur myndarinnar var svo sem ágætur, maður hefur alltaf val, og getur gert góða hluti ef maður vill það. En þegar maður sá svo Spidermann sveifla sér stoltur framhjá Ameríska fánanum varð þetta allt hálf dúbíus aftur...

nei heyrðu, smá mistök, þú ert víst ekkert að deyja!

Þegar ég las þessa frétt fór ég ósjálfrátt að brosa, þó að auðvitað væri það alveg hræðilegt að lenda í svonalöguðu. En hvað ætli manninum hafi gengið til? Passa uppá að enginn myndi erfa neitt eftir sig?

Ætli maður myndi nú reyndar ekki gera eitthvað svipað ef maður vissi að lífið væri að verða búið eftir svona stuttan tíma. Nýta tímann í að gera hlutina sem mann langaði alltaf að gera. Reyndar ætti maður eiginlega að gera það, þrátt fyrir að maður væri ekki að fara deyja eftir nokkra mánuði. Bara ekki ganga jafn langt og John Bandrick og hætta að borga af húsnæðisláninu sínu.

Dauðvona sjúklingur sem eyddi aleigunni var ranglega greindur með krabbamein